„Wydawanie świadectw zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu nie może prowadzić do dyskryminacji ze względu na posiadanie określonej kategorii świadectw, o których mowa w art. 5, 6 lub 7”.
Motywy niniejszego rozporządzenia są jeszcze jaśniejsze i odzwierciedlają zamiar zakazania dyskryminacji ze względu na wydanie karty zdrowia uwarunkowanej w szczególności szczepieniem:
– „(6) Państwa członkowskie mogą, zgodnie z prawem Unii, ograniczyć prawo podstawowe do swobodnego przemieszczania się ze względu na zdrowie publiczne. Wszelkie ograniczenia swobodnego przepływu osób w Unii wprowadzone w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się SARS-CoV-2 powinny opierać się na szczególnych i ograniczonych względach interesu publicznego, a mianowicie na ochronie zdrowia publicznego, jak podkreślono w zaleceniu (UE) 2020/1475. Konieczne jest, aby takie ograniczenia były stosowane zgodnie z ogólnymi zasadami prawa Unii, w szczególności z zasadami proporcjonalności i niedyskryminacji. Wszelkie podejmowane środki powinny zatem być ściśle ograniczone pod względem zakresu i czasu, zgodnie z wysiłkami na rzecz przywrócenia swobodnego przepływu w Unii, i nie powinny wykraczać poza to, co jest ściśle niezbędne do ochrony zdrowia publicznego. » ;
– „(11) W swoim oświadczeniu z dnia 25 marca 2021 r. członkowie Rady Europejskiej zwrócili się o rozpoczęcie prac przygotowawczych nad wspólnym podejściem do stopniowego znoszenia ograniczeń w swobodnym przepływie w celu zapewnienia koordynacji wysiłków tam, gdzie sytuacja epidemiologiczna pozwala na złagodzenie istniejących środków, oraz o pilne przyspieszenie prac nad interoperacyjnymi certyfikatami cyfrowymi i niedyskryminacyjny COVID-19 » ;
– „(14) Niniejsze rozporządzenie ma na celu ułatwienie stosowania zasad proporcjonalności i niedyskryminacji w odniesieniu do ograniczeń swobodnego przemieszczania się podczas pandemii COVID-19, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia publicznego. Nie należy go interpretować jako ułatwiającego lub zachęcającego do przyjęcia ograniczeń swobodnego przemieszczania się lub ograniczeń innych praw podstawowych w odpowiedzi na pandemię COVID-19, biorąc pod uwagę ich negatywne skutki dla obywateli i przedsiębiorstw Unii. » ;
– „(20) Wydawanie świadectw na podstawie niniejszego rozporządzenia nie powinno prowadzić do dyskryminacji ze względu na posiadanie określonej kategorii świadectw”.
Oraz motyw 36, aby zadać ostateczny cios, w następujący sposób:
«Należy zapobiegać wszelkiej bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji osób, które nie są szczepione,na przykład ze względów medycznych, ponieważ nie należą one do grupy docelowej, dla której szczepionka przeciwko COVID-19 jest obecnie podawana lub dla której jest ona obecnie dopuszczona, takiej jak dzieci, lub dlatego, że nie miały one jeszcze możliwości zaszczepienia się lub nie chcą tego robić.”;
Niniejsze rozporządzenie ma pełne zastosowanie do karty zdrowotnej ustanowionej we Francji, o ile oczekuje się, że zostanie ujednolicona od dnia 1 lipca 2021 r., aby stać się jednym „cyfrowym certyfikatem COVID UE”.
Teraz pozostaje do zdefiniowania, co pozwala przewidzieć taki standard.
Sędzia będzie musiał odrzucić ustawę jako niezgodną z rozporządzeniem z dnia 14 czerwca 2021 r.
Przypominamy, że prawo europejskie ma bezpośredni skutek, dzięki czemu strony postępowania mogą bezpośrednio powoływać się na normę europejską przed sądem krajowym lub europejskim.
Jest to tym bardziej prawdziwe w przypadku rozporządzeń, które w przeciwieństwie do dyrektyw wymagających mechanizmu transpozycji do prawa krajowego zawsze mają „pełną” bezpośrednią skuteczność
ETS, sprawa nr 43-71, Politi przeciwko Włochom, 14 grudnia 1971 r.
Rozporządzenie z dnia 14 czerwca 2021 r. ma zatem moc wiążącą i wiążącą, której nie ma Rezolucja Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.
Obecnie konieczne jest przeanalizowanie jego zastosowania i artykulacji we Francji, szczególnie w odniesieniu do projektu rozszerzenia przejścia zdrowotnego na kilka czynności życia codziennego.
Wyjaśnijmy, powołanie się na zarzut dotyczący nieznajomości tych przepisów nie będzie skuteczne w kontekście kontroli konstytucyjności ustawy przeprowadzonej bardzo szybko przez Radę Konstytucyjną.
Od czasu decyzji z dnia 15 stycznia 1975 r. Rada Konstytucyjna oświadczyła, że nie jest właściwa do kontrolowania zgodności ustawy z normą międzynarodową, ograniczając w ten sposób swój urząd do kontroli zgodności takiej ustawy wyłącznie z konstytucją (decyzja nr 74-54 DC z dnia 15 stycznia 1975 r., Ustawa o dobrowolnym przerywaniu ciąży).
Powierzył jednak sędziom zwyczajnym zadanie samodzielnego przeprowadzania tej kontroli (sędziego sądowego i sędziego administracyjnego).
Zostało to również zaakceptowane przez Conseil d’Etat na końcu wyroku w sprawie Nicolo(WE, 20 października 1989 r., nr 108243)posuwając się nawet do rozszerzenia kontroli ustawy, nie tylko w odniesieniu do traktatu, ale także w odniesieniu do dwóch norm prawa wtórnego prawa wtórnego, którymi są rozporządzenia (WE, 24 września 1990 r., Boisdet, nr 58657) oraz dyrektyw (WE, 28 lutego 1992 r., SA Rothmans International France i Philip Morris, nr 56776/56777).
Z powyższego sędzia sądowy i sędzia administracyjny sprawują kontrolę nad umownością ustaw, a zatem muszą pominąć normy wewnętrzne sprzeczne z normami prawa pierwotnego lub wtórnego, a w szczególności uchylić ustawę niezgodną z normą europejską.
To właśnie będą musieli zrobić w niniejszej sprawie, przy okazji licznych sporów, które powstaną w wyniku stosowania ustawy przedłużającej karnet zdrowotny (czy to w zakresie sporów administracyjnych poprzez sankcje dyscyplinarne, które mają być wdrażane, czy też aktów regulacyjnych dotyczących stosowania, sporów zbiorowych dotyczących środków zwalniających, lub na płaszczyźnie karnej w odniesieniu do sankcji karnych dołączonych do tekstu), ponieważ wspomniana ustawa jawi się frontalnie i radykalnie sprzeczna z rozporządzeniem z dnia 14 czerwca 2021 r.
Ponadto, nawet jeśli Rada Konstytucyjna nie może kontrolować zgodności tej ustawy z blokiem konstytucyjności, dobrze byłoby odnieść się do motywu 62 Regulaminu, przypominając, że „szanuje on prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), w szczególności prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawo do ochrony danych osobowych, prawo do równości wobec prawa oraz prawo do niedyskryminacji, swobody przemieszczania się i prawa do skutecznego środka prawnego. Państwa członkowskie są zobowiązane do przestrzegania Karty przy wykonywaniu niniejszego rozporządzenia”.
Dzieje się tak tym bardziej, że wiele z tych podstawowych praw i wolności pokrywa się z tymi konstytucyjnie chronionymi we Francji, co wymaga od Rady Konstytucyjnej potępienia tego wielobójczego i społecznie katastrofalnego prawa.
